Po ukończeniu Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej w 1950 roku i otrzymał Nakaz pracy w Zjednoczeniu Energetyki Okręgu Lubelskiego, gdzie rozpoczął ją jako Kierownik Rejonu Energetycznego Lublin Teren. Rok później, w związku ze zmianami w zarządzaniu strukturami organizacyjnymi energetyki zawodowej, powołano w kraju 6 Zarządów Energetycznych i w jednym z nich o nowej nazwie Zakłady Energetyczne Okręgu Wschodniego (ZEOW) rozpoczął pracę inż. A. Czartoszewski. Przedsiębiorstwo to koordynowało pracę zakładów energetycznych i firm zaplecza na terenie południowo-wschodniej Polski. Do 1964 roku inż. Alfons Czartoszewski pracował w Okręgowej Dyspozycji Mocy początkowo jako Dyspozytor Zmianowy następnie jako Główny Dyspozytor i Kierownik Działu Przygotowawczego ODM. W 1964 roku został powołany na stanowisko Naczelnego Inżyniera – Dyrektora Technicznego ZEOW. Pierwsze poważne prace wykonane pod jego kierownictwem to uruchomienie w Elektrowni Stalowa Wola dwóch bloków energetycznych o mocy 2x120 MW i dokooczenie budowy Zespołu Elektrowni Wodnych Solina-Myczkowce o mocy 136 MW. Jego autorska wizja budowania dużych elektrowni na węgiel kamienny w środkowej Polsce blisko dużych odbiorców energii spełniła się i w roku 1971 rozpoczęła się budowa Elektrowni Kozienice o mocy 8x200 MW + 2x500 MW, a w roku 1973 Elektrowni Połaniec o mocy 8x200 MW. W 1971 roku inż. Alfons Czartoszewski został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 1975 roku obronił pracę doktorską pt. „Optymalizacja prac obsługowych w sieciach elektroenergetycznych” i uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. W roku 1978 dr inż. Alfons Czartoszewski został powołany na stanowisko Dyrektora Naczelnego ZEOW. Lata 80-te przyniosły w znaczący rozwój, na zarządzanym obszarze, sieci przesyłowej 400 kV i budowę jedynej na terenie Polski linii 750 kV ze stacji Rzeszów-Widełka do Elektrowni Atomowej Chmielnicka (Ukraina). Po przekształceniach polskiej energetyki dr inż. Alfons Czartoszewski pełnił funkcję Dyrektora Wschodniego Okręgu Energetycznego, a następnie Delegatury Zarządu Wspólnoty Energetyki i Węgla Brunatnego do dnia 30 września 1990 roku, kiedy przeszedł na emeryturę. Pozostał jednak aktywny zawodowo i tak był Członkiem Rady Nadzorczej Elektrociepłowni Radom, Ekspertem Izby Gospodarczej Energetyki i Ochrony Środowiska, Towarzystwa Gospodarczego Polskie Elektrownie, Członkiem Rady Nadzorczej PSE-Wschód S.A.. Był wieloletnim aktywnym członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich uhonorowany Srebrną i Złotą Odznaką SEP i Godnością Zasłużonego Seniora SEP, Srebrną i Złotą Odznaką NOT. Polscy energetycy, koleżanki i koledzy, pożegnali Go z największym szacunkiem na Cmentarzu Rzymskokatolickim w Radomiu.